Nie tak znowu dawno temu, w pewnym niewielkim mieście żył sobie chłopiec, który bardzo chciał dostać na imieniny niebieski rower. Widział go na wystawie sklepu z rowerami i od pewnego czasu o niczym innym nie myślał. Ponieważ chłopiec żył tylko z mamą, która nie zarabiała najwięcej, zdawał sobie sprawę, że nie stać ich na taki prezent. Postanowił więc prośbę o rower skierować do najwyższej instancji jaką znał i swoją codzienną modlitwę wieczorną kończył słowami: „I proszę cię Panie Boże, żebym na imieniny dostał mój wymarzony niebieski rower”. Mama przysłuchując się tym modlitwom martwiła się coraz bardziej domyślając się, jakie rozczarowanie przeżyje syn, kiedy nadejdzie dzień jego imienin. I ten dzień w końcu nadszedł. Chłopiec nie dostał wymarzonego roweru a mama postanowiła porozmawiać z synem zanim uklęknie do codziennej modlitwy. „Wiem jak bardzo chciałeś dostać ten rower… Nie gniewaj się, że nawet Pan Bóg nie zareagował na twoje słowa”- powiedziała. „Ależ nie mamo! Przecież Pan Bóg mnie wysłuchał- odpowiedział nie”.

Kiedy wysłuchałem po raz pierwszy tej historii byłem bardzo poruszony. Od tego czas wiele razy przytaczałem ją podczas swoich szkoleń. Mam wrażenie, że to wspaniałą metafora naszego rozumienia pojęcia skuteczności i odpowiedzialności. Często podchodzimy do życia zadaniowo i życzeniowo jednocześnie. Myślimy, że skoro my uważamy coś za słuszne, to tak samo powinien myśleć cały świat. To piękne mieć w sobie taki żar i przekonanie o szczególnej wartości swoich idei i sensowności podejmowanych działań. Tymczasem jednak świat może mieć różne poglądy, cele odmienne od naszych i chęć zaangażowania skierowane w zupełnie inną stronę. I to wcale nie oznacza, że to nie my a świat ma rację. To oznacza jedynie tyle, że jesteśmy różni. Francuzi na tę okoliczność , choć może niezupełnie na tę, ale w szerszym znaczeniu słowa, których używają dotyczą faktu, że jesteśmy różni, wymyślili zdanie „Vive la petite differance”- niech żyje mała różnica. Poszedłbym dalej w tej metaforze- niech żyją różnice wszelkich wartości, pod warunkiem, że nie stanowią barier nie do pokonania, ale bywają przyczynkiem do rozwoju, pretekstem do zmiany, inspiracją. Niedawno podczas kolejnych zajęć dotyczących skutecznego zarządzania zmianą uświadomiłem sobie, że „nowe” wprowadzane do jakiejkolwiek organizacji, ma szczególny sens, kiedy zdarza się mimo pojawiającego się na wejściu oporu. Niechęć a nawet jawne przeciwstawianie się zmianom są zjawiskami oczywistymi i nie ma sensu udowadniać, że nie mają racji. Warto się natomiast nimi… karmić. Opór przed zmianą mówi co konkretnie i w jakim zakresie jest w danej organizacji czy w danym człowieku najbardziej potrzebne. To wiadomości bezcenne. Warto na nich budować.

Nasza odpowiedzialność to z jednej strony pokora wobec ograniczeń czy barku zaangażowania innych, z drugiej zaś konsekwencja w dążeniu do celu. W wielu tekstach dotyczących zarządzania pojawia się następująca wypowiedź świętego Franciszka: „Boże, daj mi odwagę, bym zmieniał rzeczy, które zmienić mogę, spokój, bym godził się z rzeczami, których nie mogę zmienić oraz mądrość, bym potrafił je rozróżnić”. To bardzo mądre słowa. Co zamierzamy osiągnąć w naszych sieciach, a z czego jesteśmy skłonni zrezygnować? Co pozwala nam trwać i konsekwentnie zmierzać do celu? Czego się nauczyliśmy z tych sytuacji, w których musieliśmy odpuścić?