Kiedy pierwszy raz zetknąłem się ze zdaniem Marshalla McLuhana o sieci, od razu przypomniała mi się sentencja wygłoszona blisko sześćdziesiąt lat temu przez J.F. Kennedy’ego: „Nie pytajcie, co kraj może zrobić dla was; pytajcie, co wy możecie zrobić dla kraju”. Często wykorzystuję ją, kiedy prowadzę zajęcia dotyczące pracy zespołowej. Sieć bazuje na relacjach. Na wymianie. Na użyczaniu sobie nawzajem. Kiedyś powiedziałbym na dzieleniu, ale od czasu, gdy zwrócono mi uwagę, bym nie prosił o dzielenie się na grupy, tylko o to, by się w nie łączyć - inaczej dobieram słowa.

Kiedy zaczynałem pracę koordynatora sieci, myślałem, że to w gruncie rzeczy zadanie, które przy odrobinie dobrej woli da się ogarnąć na 100%. Rzeczywistość okazała się zdecydowanie bardzie skomplikowana. Pierwszą barierą okazał się sam dobór osób do sieci. Okazało się, że nie wszyscy uczestniczą w niej zupełnie z własnej woli. Niektórzy nie do końca zrozumieli do czego się zadeklarowali. W efekcie względnie aktywnych uczestników mam około 50%. A na platformie jest ich jeszcze mniej. Pytanie czy to porażka, czy da się z tym żyć?

Dać pewnie się da, ale jakieś poczucie dyskomfortu pozostaje. Z drugie strony, skoro od początku sponsorem tego wpisu jest Kennedy, może warto przytoczyć kolejne jego słowa: „Nie módlcie się o łatwe życie. Módlcie się, żebyście byli silniejszymi ludźmi”. Czasami się trochę o to modlę. No bo człowiek daje z siebie ponad miarę, przygotowuje rzeczy nie do przygotowania, co więcej wydaje się, że już wszystko poskładał i odtąd będą tylko same sukcesy, a tu…? Nic. I co dalej? Stąd moje pierwsze pytanie - jak wy sobie radzicie z tego typu niepowodzeniami? Co robicie, kiedy mimo waszego zaangażowania, nic szczególnego nie następuje? Kiedy w zasadzie przestaje się chcieć?

Nasza robota to w znacznym stopniu zarażanie ideą. Myślę o tym, że razem można więcej. Że kiedy się dzielisz z innymi, tym co masz, to wraca do ciebie w dwójnasób albo i w jeszcze większej skali. Czytam na forum, że istnieje wiele sieci, które tak właśnie mają. Wiele zależy na pewno od koordynatora - jego zasobów merytorycznych, energii, otwartości na innych, umiejętności pozyskiwania drugich do współpracy. I tu się pojawia drugie pytanie- jak można taki stan osiągnąć? Co zrobić, żeby stać się zarzewiem dla drugich?

Uczestniczymy w poważnej zmianie. To nie jest kolejna reforma. Naszym zadaniem nie jest wdrażanie odgórnie przekazanych rozwiązań, ale przyczynienie się do pokonania pewnych postaw mentalnych. Przeciwstawianie się przekonaniu o szczególnej wartości robienia w dalszym ciągu tego samego. Ograniczanie oporu wobec wszystkiego co nowe. Kennedy, to już ostatni raz, powiedział: „Zdecydowaliśmy się w ciągu nadchodzących dziesięciu lat polecieć na Księżyc i dokonać innych rzeczy nie dlatego, że są łatwe, ale właśnie dlatego, że są trudne, a przez to zmuszą nas do lepszej organizacji i wykorzystania wszystkich naszych umiejętności”. Jaki jest wasz stosunek do tych wszystkich nowości? Odejdźmy trochę od sieciowania - powiedzcie, co myślicie o nowościach, które was dopadają jako nauczycieli, rodziców, innych osób związanych z systemem. Jak oceniacie zmiany, w których uczestniczycie? Zgadzacie się na nie, czy uważacie, że są błędne? Dlaczego?